Verder ben ik wel stoer...
Deze week heb ik doodsangsten doorstaan. Niet alleen had ik deze week met een deadline te maken waar je 'u' tegen zegt, maar heb ik ook mijn inentingen gehaald voor de reis.
In eerste instantie was ik allang blij dat Martha en Ome Erwin zeiden dat Jan en ik geen prikken hoefden voor Thailand. Mijn buurvrouw, de verpleegkundige, vond het tegendeel en eigenlijk was ik het met haar eens. Meteen een afspraak gemaakt voor de volgende dag. Ik weet dat dit niet echt een lolletje voor me wordt dus dan hebben we het maar gehad.
Jana en ik gingen naar de huisarts en ik voelde me goed. Ik probeerde me eer soort van hoog te houden, hoewel er weinig te redden valt als je 20 bent, bang voor naalden en zelfs ijsjes je niet kunnen troosten. We zaten in de wachtkamer en na een tijd wat wel uren leek mochten we dan eindelijk geprikt worden. Ik had Jana de opdracht gegeven mij af te leiden terwijl ik mijn uiterste best deed om beide prikken te incasseren met uiterste ontspanning.
Zoals ze altijd aan kinderen onder de 6 vragen, viel het bij mij ook wel mee. Ik stond op, probeerde weer in mijn normale zelfverzekerde houding te komen en ging een zakelijk gesprek met de verpleegkundige aan.
Zo'n 3 minuten later zat ik lijkbleek in een brace-houding te proberen om de vloer van de praktijk niet onder te kotsen. Op de achtergrond hoorde ik Jana haar excuus maken voor mijn aanstelleritis en de verpleegkundige zeggen, dit is een hele normale reactie voor mannen.
Kortom, ik had echt een té gekke ochtend.
Op dit moment stress ik hem lichtelijk voor de vlucht, maar ik denk dat als ik films als: 'White house down', 'Air force one' en 'Die hard 2' vermijd ik deze angst ook moet kunnen overwinnen.
x
In eerste instantie was ik allang blij dat Martha en Ome Erwin zeiden dat Jan en ik geen prikken hoefden voor Thailand. Mijn buurvrouw, de verpleegkundige, vond het tegendeel en eigenlijk was ik het met haar eens. Meteen een afspraak gemaakt voor de volgende dag. Ik weet dat dit niet echt een lolletje voor me wordt dus dan hebben we het maar gehad.
Jana en ik gingen naar de huisarts en ik voelde me goed. Ik probeerde me eer soort van hoog te houden, hoewel er weinig te redden valt als je 20 bent, bang voor naalden en zelfs ijsjes je niet kunnen troosten. We zaten in de wachtkamer en na een tijd wat wel uren leek mochten we dan eindelijk geprikt worden. Ik had Jana de opdracht gegeven mij af te leiden terwijl ik mijn uiterste best deed om beide prikken te incasseren met uiterste ontspanning.
Zoals ze altijd aan kinderen onder de 6 vragen, viel het bij mij ook wel mee. Ik stond op, probeerde weer in mijn normale zelfverzekerde houding te komen en ging een zakelijk gesprek met de verpleegkundige aan.
Zo'n 3 minuten later zat ik lijkbleek in een brace-houding te proberen om de vloer van de praktijk niet onder te kotsen. Op de achtergrond hoorde ik Jana haar excuus maken voor mijn aanstelleritis en de verpleegkundige zeggen, dit is een hele normale reactie voor mannen.
Kortom, ik had echt een té gekke ochtend.
Op dit moment stress ik hem lichtelijk voor de vlucht, maar ik denk dat als ik films als: 'White house down', 'Air force one' en 'Die hard 2' vermijd ik deze angst ook moet kunnen overwinnen.
x
#stuk (letterlijk)
BeantwoordenVerwijderen