Siam @ Siam
Het ondenkbare was gebeurd. De rollen waren vanochtend helemaal omgedraaid. Het waren Jana en ik die Ome Erwin en Martha moesten wekken voor het ontbijt, in plaats van dat zij bij onze deur stonden te bonken dat we ons weer eens hadden verslapen.
Deze dag begon met een eigengemaakte clubsandwich. Het ontbijt buffet is zo enorm dat je geen genoegen kan nemen met 1 soort beleg. Daarna zijn we in de zon gaan liggen naast het perfecte zwembad en zaten we onze dag uit.
Tijdens de lunch zijn Martha en Jana weer fruit gaan halen om onze dagelijkse dosis ananas binnen krijgen. Ze stonden bij het kraampje waar we altijd fruit haalden, maar daar was niemand te bekennen. Ze wilde net naar de volgende kraam lopen toen de verkoopster van het originele kraampje op een scooter volgepakt met fruit riep: ANANAS. Ze herkenden Martha en Jana en wist precies waar ze voor kwamen. Waarop zij natuurlijk wat bij haar kochten.
Op de komst van de nieuwe lichting Chinezen na, was de rest van de dag niet heel spannend.
Vanavond zijn we voor de laatste keer door de stad van Pattaya gelopen. Dit was onze laatste avond hier en onze missie was nog niet geslaagd. Nog steeds moesten we opzoek naar souvenirs.
Toen we na een tijdje precies vonden wat we hebben wilde, moesten we afdingen. Martha bedacht dat ze het wel leuk vond om het ons een keer te laten doen, dus daar stonden we dan. We keken de verkoopster aan en zij keek terug. We deden alsof we geïnteresseerd waren in iets dat naast het gene lag dat we wilde, maar daar trapte ze niet in. De verkoopster had meteen door wat we wilde. Ze gaf een prijs en wij keken elkaar aan. We aarzelden en dat is iets wat je nooit moet doen. Als je zwakte toont verlies je. Eerlijk gezegd hadden we allang verloren en dat bleek ook maar weer toen we veel te veel betaalden en met meer souvenirs dan we wilde wegliepen vanaf het kraampje. Dit was een zielige, waardeloze poging.
In de nightmarket wilde Ome Erwin nog schoenen passen, het enige wat hij voor zichzelf wilde hebben. Het lullige is wel dat Thaise mannen kabouter voeten hebben en dat ze niet verder gaan dan maat 45. Schoenen voor een 10tje zat er voor Ome Erwin dus niet in.
Zonder koopskills en schoenen, maar met souvenirs gingen we redelijk tevreden weg.
We liepen terug richting het resort en de mac voor ons laatste ijsje. Voor de mac stopten we. Ome Erwin had een beter idee. We liepen iets door en kwamen voor het Siam @ Siam designhotel. We zijn naar de 27e verdieping gegaan en hebben daar in de skybar cocktails gedronken. Met een prachtig uitzicht over Pattaya beach en stad, een cocktail in onze hand en in een chique bar hebben we onze laatste avond afgesloten. De cocktail was bijna net zo duur als de taxirit van anderhalf uur naar het vliegveld, maar het was het waard.
Voor de laatste keer liepen we naar het resort door de stad. Ik vergat even om me heen te kijken en dan wordt je bijna aangereden door een stel schoenen. Na een tijdje was ik er al helemaal aan gewend geraakt, maar dat belachelijke verkeer is toch ook wat.
Ik heb een hele rij foto’s gemaakt van verschillende karretjes. Dit zijn scooters waaraan een kleine winkel vast zit. Alles wordt hierin vervoerd en verkocht. De winkels rijden hier gewoon stapvoets rond. Vaak zie je de bestuurder niet eens zitten door de hoeveelheid spullen dit over hem/haar heenhangen.
Voor nu heeft Jana haar spullen perfect ingepakt en ligt dat van mij nog redelijk verspreid door de hotelkamer. Morgen weer een dag.
Deze dag begon met een eigengemaakte clubsandwich. Het ontbijt buffet is zo enorm dat je geen genoegen kan nemen met 1 soort beleg. Daarna zijn we in de zon gaan liggen naast het perfecte zwembad en zaten we onze dag uit.
Tijdens de lunch zijn Martha en Jana weer fruit gaan halen om onze dagelijkse dosis ananas binnen krijgen. Ze stonden bij het kraampje waar we altijd fruit haalden, maar daar was niemand te bekennen. Ze wilde net naar de volgende kraam lopen toen de verkoopster van het originele kraampje op een scooter volgepakt met fruit riep: ANANAS. Ze herkenden Martha en Jana en wist precies waar ze voor kwamen. Waarop zij natuurlijk wat bij haar kochten.
Op de komst van de nieuwe lichting Chinezen na, was de rest van de dag niet heel spannend.
Vanavond zijn we voor de laatste keer door de stad van Pattaya gelopen. Dit was onze laatste avond hier en onze missie was nog niet geslaagd. Nog steeds moesten we opzoek naar souvenirs.
Toen we na een tijdje precies vonden wat we hebben wilde, moesten we afdingen. Martha bedacht dat ze het wel leuk vond om het ons een keer te laten doen, dus daar stonden we dan. We keken de verkoopster aan en zij keek terug. We deden alsof we geïnteresseerd waren in iets dat naast het gene lag dat we wilde, maar daar trapte ze niet in. De verkoopster had meteen door wat we wilde. Ze gaf een prijs en wij keken elkaar aan. We aarzelden en dat is iets wat je nooit moet doen. Als je zwakte toont verlies je. Eerlijk gezegd hadden we allang verloren en dat bleek ook maar weer toen we veel te veel betaalden en met meer souvenirs dan we wilde wegliepen vanaf het kraampje. Dit was een zielige, waardeloze poging.
In de nightmarket wilde Ome Erwin nog schoenen passen, het enige wat hij voor zichzelf wilde hebben. Het lullige is wel dat Thaise mannen kabouter voeten hebben en dat ze niet verder gaan dan maat 45. Schoenen voor een 10tje zat er voor Ome Erwin dus niet in.
Zonder koopskills en schoenen, maar met souvenirs gingen we redelijk tevreden weg.
We liepen terug richting het resort en de mac voor ons laatste ijsje. Voor de mac stopten we. Ome Erwin had een beter idee. We liepen iets door en kwamen voor het Siam @ Siam designhotel. We zijn naar de 27e verdieping gegaan en hebben daar in de skybar cocktails gedronken. Met een prachtig uitzicht over Pattaya beach en stad, een cocktail in onze hand en in een chique bar hebben we onze laatste avond afgesloten. De cocktail was bijna net zo duur als de taxirit van anderhalf uur naar het vliegveld, maar het was het waard.
Voor de laatste keer liepen we naar het resort door de stad. Ik vergat even om me heen te kijken en dan wordt je bijna aangereden door een stel schoenen. Na een tijdje was ik er al helemaal aan gewend geraakt, maar dat belachelijke verkeer is toch ook wat.
Ik heb een hele rij foto’s gemaakt van verschillende karretjes. Dit zijn scooters waaraan een kleine winkel vast zit. Alles wordt hierin vervoerd en verkocht. De winkels rijden hier gewoon stapvoets rond. Vaak zie je de bestuurder niet eens zitten door de hoeveelheid spullen dit over hem/haar heenhangen.
Voor nu heeft Jana haar spullen perfect ingepakt en ligt dat van mij nog redelijk verspreid door de hotelkamer. Morgen weer een dag.
Reacties
Een reactie posten