Aonang beach paradise

Ik werd rond 10 uur in uiterste rust wakker door het zonnetje dat door de bamboe scheen. Met een rustig tropisch briesje op de achtergrond nam ik een verfrissende duik in het zwembad.

De rest was drie uur voor mij al wakker geworden door het zelfde zonnetje, hetzelfde briesje en blijkbaar het gejank van het kind van de overburen. Bamboe is niet echt geluiddicht, maar mijn slaap is onverstoorbaar. 

We hebben drie scooters gehuurd. Drie maar, want de eigenaar wilde de jongste geen scooter geven. Nadat we hadden uitgelegd dat ik de jongste niet was, keek de eigenaar een beetje raar, maar mochten we toch maar drie scooters. 

Na een paar rondjes oefenen waren we er klaar voor. Ik had voor de zekerheid een bandje aan mijn linkerarm geknoopt, om er zeker van te zijn dat ik links bleef rijden. Martha had voor de zekerheid een shirt met wat langere mouwen aan, om er zeker van te zijn dat ze niet zou verbranden. Ome Erwin had voor de zekerheid wat flessen water meegenomen, om er zeker van te zijn dat we niet zouden uitdrogen. Jana had voor de zekerheid haar meest chagrijnige gezicht opgezet, om er zeker van te zijn dat iedereen kon zien dat ze niet zo blij was dat ze achterop moest. Haar gezicht betrok naarmate er meer kinderen van 10 langs ons reden, omdat wij te langzaam gingen. Het is natuurlijk ook een beetje lullig als je de week voordat je op vakantie gaat je rijbewijs haalt en dan niet mag rijden in een land zonder verkeersregels. 

We zijn langs het strand op jacht gegaan naar ontbijt, ofnouja, tegen die tijd, brunch. Voor het eerst echt een goede sandwich gegeten hier. 

We hebben de rest van de middag zonnend en zwemmend doorgebracht. Op het prachtige strand was bijna niemand te bekennen. We hadden een heel stuk strand voor ons alleen. Jana en ik konden het niet laten wat foto’s op de tropische schommel te maken. Gewoon zitten is er voor Jana natuurlijk niet bij. 

Toen iedereen medium rare was gingen we maar weer even uit de zon. We liepen terug naar de scooters. Ik ging zitten op mijn scooter en probeerde hem weer aan te zetten. Dit ging niet heel soepel, dus ik stond daar een beetje te prutsen. Ik zag een knopje met ‘lock’, dus ik heel naïef, even aanzitten. ‘Klik’, toen was het sleutelgat opeens afgeschermd. Hoe zet je dat nou weer uit? Het lukte niet met zachte hand, niet met grof geweld, niet met de hulp van wat omstanders, niet met de hulp van eiland bewoners en niet met elke andere sleutel die we bij ons hadden. Het is natuurlijk ook lastig als jou scooter identiek is aan de scooter die 2 meter verderop staat. Dit hadden we pas later door, maar op dat moment stonden we daar nog wel even. Ik hielp zelf ook niet echt mee, want ik werd gebeld vanuit Nederland dat een van mijn beste vriendinnetjes tante was geworden. Ja, zo’n telefoontje laat je natuurlijk niet gaan, zelfs niet als je bijna aangereden wordt en er 5 Thaise mensen naar je staan te schreeuwen dat je niet op het ‘lock’ knopje had moeten drukken. 

We zijn naar onze hutjes gegaan om te douchen, alleen om er daar vervolgens achter te komen dat het stromende water het niet deed. Douchen in het zwembad is voor echte backpackers toch al wel voldoende. 

Omdat we nu wat meer geoefend hadden en Ome Erwin en Martha er genoeg vertrouwen in hadden dat ook Jana prima een scooter kon besturen, ging martha weer in haar onderhandel modus. Natuurlijk kreeg ze haar zin en werd er binnen 10 minuten een prachtig wit scootertje afgeleverd waar Jana als een prinsesje op kon neer dalen. 

We hebben onze avond doorgebracht op het muziekfestival, dat ook vandaag weer voor heerlijk eten zorgde. We hebben vanavond toch ook maar een gratis show van de Thaise Justin Bierber meegepakt. De Thaise, net niet helemaal zuiver zingende nerd die op het podium stond die had een stel groupies, daar zeg je u tegen. Schreeuwen dat ze deden. In rijen stonden de Thaise vrouwen bij het V.I.P gedeelte om hem even te zien. 

Als je tussen onverstaanbare schreeuwende meiden staat kan je maar één ding doen, meedoen. Zelfs Ome Erwin was het hier mee eens, dus reken maar dat we poging hebben gedaan tot meegezingen.

Toen we naar huis wilde gaan waren onze scooters gelukkig niet ingebouwd. Dit is zeker benoemenswaardig, want het motto is hier: ‘Er kan er vast nog wel eentje bij’. De fietsenstallingen in Amsterdam zijn er niks bij. 

De terugweg verliep ondanks de drukte bijna vlekkeloos. Jana was alleen maar BIJNA een spookrijder. Ik weet wat jullie denken, rustig aan(familie), ze is niet dood en voorzichtig zijn we zeker. 

Waar we (Jana en ik) bijna wel dood aan gingen was de schrik van zo’n 5 minuten geleden. We vonden een kakkerlak in onze badkamer. Ongeveer de grootte van een grote teen. Met daarbij nog de voelsprieten van ongeveer dezelfde lengte als wattenstaafje. Daar hebben we het nog maar net levend vanaf gebracht. We hebben hem opgesloten in de badkamer. Toen we al onze moed hadden verzameld om hem te vangen, was hij weg. Ik persoonlijk vind dat nog een stuk erger. 

Jullie zullen het horen als we vannacht gillend wakker worden. 

Groetjes.