Koh Phi Phi

De wekker ging vroeg, want we moesten de boot halen. Bij het ontbijt hadden ze weer veel ananas, pannenkoeken en cornflakes. We namen het er nog even goed van. Er ging maar een boot naar het eiland Phi Phi, want het weer was slecht. Ze beloofden ons een witte ferry, maar we werden in een longtailboot gepropt (zo’n houten bootje). Met het bootje gingen we terug naar Aonang. Daar gingen we een busje in. Met de bus gingen we naar Krabi Town en vanaf die pier gingen we dan echt op de ferry. Op deze reis hebben we kennis gemaakt met 21 meiden die met z’n alle op vakantie zijn. Echt een gekke groep, maar hartstikke aardig en zeker leuk vermaak. 

We moesten een heel stuk lopen maar toen onze bagage op de stapel van bagage was gegooid konden we eindelijk onze eigen Thaise Titanic meemaken. Ik had er best wel zin in. Ome Erwin wat minder. Hij staat erom bekend altijd zeeziek te worden. We werden in een beslagen ruimte onder het dek gepropt zonder open deuren. Erg benauwend en claustrofobisch dus. toen we 5 minuten onderweg waren, liepen we naar buiten. We mochten niet op het dek, maar dat liet Martha zich zeker niet vertellen. Even later zaten we dus op het dek. Het zeewater werd over ons heen gesproeid, maar buiten was een stuk beter. 

Ik ging samen met Jana op onderzoek uit. We zijn naar voren gegaan. Daar waren twee bankjes met nog een aantal reizigers. Ik vond het echt super vet om te zien hoe die hoge boot steeds op de golven sloeg. Het was zeker een woest ritje, maar ik vermaakte me wel. Door de wind werd elke grote golf over ons heen gegooid. Een beetje spannend, maar ik heb alle reddingsboeien in het oog en ga ervanuit dat wij alle vier fit genoeg zijn om het dichtstbijzijnde land te kunnen bereiken. Het groepje reizigers dat naast ons zat was een beetje vreemd, maar wel vermakelijk. Ik kreeg een flinke fles rode wijn aangeboden, maar dat is wel het laatst waar ik toen zin in had. Een van de Aziaten dacht even een goede foto te maken van het uitzicht. Hij stond onstabiel met zijn kont voor het raam van de kapitein. Het duurde allemaal zo lang dat hij werd weggestuurd voor het raam. Hij snapte niet waarom iedereen zo naar hem schreeuwde. 

Jana was vertrokken terug naar achter. Ik bleef nog een beetje hangen bij het gezelschap. Ik had een leuk gesprek met een Vlaamse jongen toen ik me opeens niet zo best meer voelde. Ik zei kortaf gedag en begon langs de boot terug naar achter te lopen. Dit moest langs een smalle reling en de ramen van de boot. Ik liep als een dronken met mijn handen tegen de ruiten terug naar achter toen Martha mij zei dat ik naar beneden moest gaan want daar zat Jana te kotsen. 

De anderhalf uur die daarna kwam was nog erger dan het laatste half uur van de echte Titanic. Ik voelde me steeds beroerder. Ik zat naast Jana gehurkt op de grond aan de achterkant van de boot. Ik probeerde me te concentreren op recht blijven zitten en niet op het kotsende meisje naast me en op de gore grond waarop ik gehurkt zat. Op Jana haar gezicht waren alleen nog de sproeten te zien, verder was alles wit. Van dat kleine bruine laagje was niks meer te bekennen. Ik voelde me nog beroerder en probeerde niet te bewegen. Het boeide me tegen die tijd helemaal niet meer hoe goor de vloer was. Ik zat met me benen gewoon op de grond. Ondertussen werden we steeds overspoeld met zout water. Kippenvel overal. Toen een van die meiden naast mijn weer over haar nek ging, kon ook ik met zekerheid zeggen dat ananas niet zo lekker smaakt als het weer terug naar boven komt. Ik heb in mezelf net zolang tot 10 geteld tot we er waren. 

Aangekomen. Voor mijn gevoel konden ze ie boot niet langzamer aan de pier leggen. Toen de man op de pier het seintje gaf dat we eraf mochten, stond ik als eerst aan de kant. Zonder spullen of gezelschap. Ik ging even lekker zitten. Na een tijdje kwam Ome Erwin groen aan om te vertellen dat ik op een bewegend stuk pier stond, dus dat we beter wat verderop konden zitten. Voor mij was er geen verschil, want alles bewoog. 

We zaten te kijken hoe een van de meiden bang was om over de loopbrug te lopen naar de pier. Ze werd hardhandig van de loopbrug gesleurd en kreeg haar tas erachteraan. Kots misselijk als dat we waren bleven die meiden toch nog entertainment. Martha had ook een van de meiden aan haar arm geklemd. Zij had blijkbaar doodsangsten uitgestaan toen de boot over wat hoge golven ging. Het ontbreken van nooduitgangen hielp voor haar ook niet echt mee. 

We gingen tegen mijn zin in niet even zitten. We werden meteen bij de pier opgewacht door personeel van het hotel. We moesten meelopen. Ik had het gehad. Ik ging zitten op straat. 

Ik moest na een tijdje toch, maar gelukkig was het hotel dichtbij. Dan zou je denken. Nu kan ze even bijkomen. Nee hoor, want we kregen bij ons hotel niet echt een warm welkom. De eerste paar zinnen die we te horen kregen waren boetes die we konden krijgen als we ‘s nachts in het zwembad gingen, iets stuk maakten of vies. We kwamen op onze kamer. Nu even bijkomen dan? Nee hoor, want er was van alles mis met onze kamer. Onze wc was stuk en is gefixt. Onze afstandsbediening was blijkbaar gejat. Er moest drie man aan de pas komen die ons vragen ging stellen en uiteindelijk met een geheel nieuwe tv kwamen. Nu dan toch echt even bijkomen. 

Honger dat we hadden want onze vorige maaltijd hadden we in zee achter gelaten. Toen was daar midden in alle chaos een vriendelijk bekend gezicht. Ronald McDonald. Love that guy. Wat slecht, maar wat deed het ons goed. Iedereen kreeg weer kleur. Ome Erwin kon het niet laten ons het er even in te wrijven dat hij niet had gekotst en wij wel. 

We konden eindelijk een beetje oriënteren. Wat is Koh Phi Phi mooi. Prachtige stranden, schattige winkeltjes, mooie resorts en leuke restaurants. Het is een erg toeristische plek, lekker druk en hangt een goede sfeer. Er is ook nog een ander gedeelte op het eiland: ‘tsunami village’. Dit is het gedeelte dat is blijven staan na de tsunami uit 2004. Hier hing een heel andere sfeer, andere bouwstijl (soms helemaal geen bouwstijl), hier wonen meer eilandbewoners en is het minder toeristisch. We hebben kort een school bezocht en hebben een voetbaltoernooi bekeken. 

Vanavond hebben we de zee en het zwembad even uitgeprobeerd. Later op de avond kwamen we de meiden nog tegen die een tattoo lieten zetten met bamboe. Ze vroegen ons mee naar een Beach party en zijn even geweest. Zon, zuipen, ziekenhuis is vergelijkbaar. We hebben kennis gemaakt met ‘bucketgirl’. Deze gezette dame heeft een half uur in haar eentje soort van gedanst met een emmer drank en drie rietjes in haar hand. We hebben kennis gemaakt met ‘boozeboy’. Deze jongen heeft er 10 minuten over gedaan om 5 meter van het strand naar de pizzatent te lopen. Daarna heeft hij pizza besteld en liep hij zo geconcentreerd mogelijk (zo goed als hij nog kon) alsof zijn leven ervan af hing met de pizza terug. Eigenlijk zijn die feesten altijd hetzelfde. Goede muziek, slechte drank en vooral veel half naakte Engelse meiden.

Het zal morgen wel weer een interessante dag worden, het MOET morgen wel een interessante dag worden. Ik wil er zeker van zijn dat de verschrikkelijke reis naar dit eiland de moeite waard was.