Koh Samed

In de schattige B&B waarin we wakker werden kregen we ook ontbijt. Best logisch anders was het alleen een B. We hadden er alleen niet op gerekend dat dit ontbijt knoflookbrood met ei en gefrituurde kip zou zijn. Eerlijk gezegd, best lekker. 

Vandaag moesten we onze reis voortzetten, wilde we nog aankomen op Koh samed. We zijn met onze schilden op onze rug naar het busstation gelopen. Daar hebben we een voorraad koekjes ingeslagen. We wisten van geen enkele koek wat het precies was. Er zal wel iets lekkers bij zitten, want we hebben flik gerausd. Het kost hier toch geen drol. 

Toen we vertrokken, hebben we ons leven volledig in de handen van de buschauffeur gegeven. Hij liet ons met zijn rijstijl ook steeds weten dat hij die aankomende drie en een half uur over leven en dood kon bepalen. Echt geruststellend was het dan ook dat alle meters van de bus het niet meer deden. Hoe hard ging de buschauffeur? Niemand weet het. Hoeveel kilometer had de bus al gemaakt? Niemand weet het, maar mijn schatting is: veel. Hoeveel toeren maakt de bus? Echt niemand weet dat.

We hebben in deze drie en een half uur kennisgemaakt met ‘het Thaise takkenwjjf’. De collega van de buschauffeur die blijkbaar als enige taak water moest rondbrengen en af en toe buiten wat moest checken, was erg onaardig. Niet alleen kon er bij haar geen lachje vanaf, maar ook was ze niet gecharmeerd van onze vragen. We wilde de gordijntjes open, maar mevrouw wilde geen zon. Deze vrouw had de grootste lol met de buschauffeur maar moest van ons duidelijk niks hebben. Ze heeft zichzelf de halve rit lopen masseren (apart). Tot overmaat van ramp begon deze vrouw chagrijnig dadels te eten. DADELS. Omdat we niet zo’n goede band hadden had Martha maar niet gevraagd of er een wc was. Na een tijdje toen Martha op het punt stond uit te stappen en een bosje op te zoeken, wees de vrouw richting de wc (die er toch bleek te zijn). Whatever, we hebben het overleefd. 

Geleerd van deze busreis is vooral: De busregelingen in Nederland zijn misschien iets tè geregeld. Hier roepen ze gewoon als ze eruit willen en dan stopt de bus ter plekken. Al staat de bus midden op straat, langs de snelweg, in de berm, op een kruispunt of voor een weg waardoor al het verkeer wordt opgehouden, hij stopt en haast om door te rijden is er niet bij. We kunnen flik wat geld besparen op onze bushokjes. 

We waren bij de pier aangekomen en moesten nog een boottocht voordat we op Koh samed waren. Mijn ergste nachtmerrie was uitgekomen. Ik was in de bus niet gegaan en nu stond ik te staren naar een gat in de grond. 10 bath moest ik betalen om deze stank te ruiken, de gevaren van al die bacteriën te trotseren en het risico wéér over mijn nek te gaan te nemen. Niet nadenken en gewoon gaan. Nergens aankomen, nergens naar kijken. Het is me gelukt om niet over mijn eigen voeten te pissen, yes! 

Na dat trauma zaten we dan eindelijk op de boot. Jana vond het redelijk spannend, de zee was niet heel rustig. Het werd er niet echt beter op toen we op een bankje gingen zitten en deze een concert van verschillende soorten kraken liet horen. Het werd er helemaal niet beter op toen onze kapitein een achteruit-vaar-manoeuvre deed en hierbij een andere boot raakten. Met best wat schade (wat niet opviel tussen alle andere schade aan de boot) vaarden we dan de ‘haven’ uit. De ‘haven’ zo werd het botenkerkhof daar genoemd. 

Wij en nog 30 Chinezen zaten met zijn alle op open water. Zij allemaal een lifevest en wij allemaal met ons zwemdiploma A-C. 

Aangekomen op Koh samed. Natuurlijk hoort het erbij om als toerist eens flink afgezet te worden, dus daar ontkomen wij dan ook niet aan. 20 bath om van de pier te mogen gaan. We werden op het eiland begroet door een verschrikkelijk groot beeld, waarvan ik de betekenis nog niet helemaal snap. Met de tuktuk gingen we naar ons resort. Onderweg nog een keer eiland belasting betalen, want ja, wij toeristen hebben geld zat. We hebben zelfs zoveel geld dat het hier gewoonlijk is 6x zoveel aan ons te vragen als aan elke andere eilandbezoeker. We hadden geen keus. 

De eerste indruk was een slecht onderhouden resort. De tweede indruk was precies hetzelfde. Gelukkig is het strand waaraan we zitten prachtig en is de douche warm dus veel te klagen valt er niet. 

We hebben de zee hier even uitgeprobeerd en ja hoor, hij is net zo zout als die andere zee. Later hebben we aan het strand gegeten. Tip van de dag: bestel geen krab! It’s crap! Ik heb mijn best gedaan, maar toen ik na de 5e hap weer op iets hards zat te kauwen was ik er snel klaar mee. 

Vanavond hebben we Koh samed gedeeltelijk verkend. Er zijn langs het strand verschrikkelijk veel restaurants. Het eiland stikt hier van de Chinezen en de full Moon party’s zijn volop aan de gang. Ik ben erg benieuwd naar morgen. Er is voor ons nog veel te zien. 

Voor nu sluiten we de dag zoals gewoonlijk af. Dit doen we met een potje toepen, waarbij ik win en met het vangen van een aantal van Martha’s grootste nachtmerrie, kakkerlakken. 

Dikke knuffels van ons.