Mom’s Kitchen

‘Sinds 1999’ bestaat Mom’s Kitchen op de westkant van Island Railay. Daar ga ik in ieder geval vanuit, want dat zegt de achterkant van het personeelsshirt van onze lievelings serveerder. Vanavond was het alweer de vierde keer dat we hier aten en het was vier keer goed. Dus vanavond was de eerste keer dat we ons lot echt accepteerde en tegen onze serveerder zeiden: ‘see you tomorrow’. Voor het gemak noemen we hem nu even James. James, the waiter. 

James is zo iemand die aan de kant van de weg staat te schreeuwen en te lachen om maar gasten binnen te lokken. Hij is extreem goed, want het werkte 4 dagen terug op ons. Naast zijn bord, waar hij achter staat te schreeuwen, staat ook een barbecue. Daar bakt James af en toe vis op samen met zijn collega. In vis barbecuen is James wat minder goed, want het is meer levend verbranden dat hij doet. Vis is dus zeker niet onze favoriet hier. 

Als je langs James loopt kom je in een volledig van bamboe en hout gemaakt restaurant. Al het meubilair is van bamboe. De bar is van bamboe, de tafels, de stoelen en de muren (die er maar half staan) zijn gedeeltelijk gemaakt van bamboe. De vloer is nogal ongelijk betegeld, maar dat komt vooral omdat er midden in het restaurant twee bomen uit de grond steken. Het is ook lastig om bovengrondse wortels recht te betegelen. De bomen geven wel een prachtig rustieke sfeer. Vooral wanneer het regent en het water door de gaten in het dak langs de bomen en de trap naar binnen stroomt, geven de bomen echt een chique ‘rainforrest’ look af. Ze zijn hier wel echt goed geweerd tegen storm en regen, want er zijn nergens rechte of hele muren te bekennen, maar geen gast heeft last van de liters die naar beneden komt zetten. Net als elke openbare Thaise plek heeft ook Mom’s Kitchen een veelste oude foto van de nu bejaarde koning. Het is en was niet echt een mooie man. Net als elk Thais restaurant heeft ook Mom’s Kitchen door de zon uitgebleekte foto’s van eten aan de muur hangen. Later in deze post wordt ik positiever, maar mag ik even kotsen, want aan de muur hangt een foto van duidelijk het goorste gerecht ooit. Een croissant met gehakt en tomaat erin. Wie besteld dat? WIE? 

De sfeer die in het restaurant hangt is lichtelijk intens. Sinds dag 1 worden we het eerste kwartier dat we binnenkomen door zo’n beetje al het personeel intens aangestaard. Wanneer zij aan onze aanwezigheid gewend zijn en ons wel 10x van top tot teen hebben bekeken zijn we denk ik ingeburgerd. Nu zou je toch denken dat wanneer je 4x komt eten ze je na de 2e keer toch wel gezien hebben? Dat is dan verkeerd gedacht. 

Na 4x zou je toch ook wel verwachten dat James, de serveerder die je nu al een aantal dagen serveert, zou begrijpen dat we alle gerechten tegelijk geserveerd willen hebben. Ook dat is verkeerd gedacht. Zoveel konden we helaas niet van James verwachten. Tegelijk serveren snappen ze in heel Thailand nog niet, dus deze druk kunnen we niet op die arme jongen leggen. Alle Thaise keukens denken hier blijkbaar: wat klaar is kan vast op tafel. Hierbij denkt niemand erover na dat we gerechten door elkaar willen eten en met elkaar willen delen. Horeca is ook een lastig vak. 

Gisteren kwamen we erachter wat het beste gerecht is van Mom’s Kitchen. Pad thai met kip is by far het best. Voor alle cultuur barbaren die niet weten waar ik het over heb, geen zorgen zo onwetend was ik eerst ook, dat is een gerecht met fried noodle, groente, kip en saus. Simpel, maar écht lekker. Om het gerecht helemaal af te maken kan je het beste de zelfgemaakte kroepoek erbij bestellen. Ik hoef niet uit te leggen dat dat lekker is neem ik aan.

Ik wilde in de keuken kijken, want ik was benieuwd of het echt overal zo was dat keukenpersoneel alleen aan de rechterhand een handschoen draagt en met links geen eten aanraakt. Op het food festival in Aonang was me wijs gemaakt dat dat altijd zo is. Want zoals ze daar zeiden: ‘rechts is voor eten maken, want links is voor het schijten’. Erg logisch en hygiënisch natuurlijk, dat je niet met dezelfde hand je reet afveegt als je bord leeg eet.  

Ik stapte op, van wie ik verwachtte dat ‘Mom’ zou zijn, af en vroeg netjes of ik in de keuken mocht kijken. Ze knikte een beetje en raakte zichtbaar in paniek, omdat een gast van haar toch maar iets geks in het Engels vroeg wat ze niet begreep. Ze haalde snel James erbij, want hij kon toch wel echt drie woorden Engels en daarmee het beste Engels van de hele toko. James vroeg lachend aan mij of ik misschien kwam vragen om meer pit in het eten. Ik houd wel van een beetje pit, maar zelfs ik ben oniet mans genoeg om daar uitdagend: ‘ja’ op te antwoorden. 

We hebben vanavond alle vier een pad Thai op met daarbij rijst en een bijgerecht. Ik had het veilige gerecht van de kaart, niet super heet en met zoete smaak: chicken cashew. Als je in restaurant komt waarin je weinig vertrouwd, veel vissenogen en dierenpoten op andere borden voorbij ziet komen dan bestel je: chicken cashew. In dit geval bestelde ik dit puur omdat ik daar zin in had. 

Na het eten wilde ik wat foto’s voor de blog maken, dus ik ging een beetje rondlopen. Ik werd uitgenodigd boven te kijken. Ik had niet verwacht dat er boven wat zou zijn, aangezien er 3 minuten geleden nog rivieren aan water van die trap naar buiten stroomden. Ik liep de trap met goedkoopuitziende kerstverlichting op en was verbaast dat boven Mom’s Kitchen een heel ander restaurant zat. Het restaurant had een heel groot dakterras met schattige verlichting, een bar en live muziek. Ik vroeg aan James wat het verschil was tussen boven en beneden en hij zei: ‘same food, different prize’. Toen ik weer beneden zat zag ik het pas. Steeds werd er eten vanuit de beneden keuken naar boven gebracht, naar een restaurant met een heel andere naam. Dit verklaard een hele hoop. Dit verklaard de kleine prijsverschillen tussen de restaurant in het kleine straatje, dit verklaard dat we de WiFi van de buren mochten gebruiken en dit verklaard waarom de wc van Mom’s Kitchen drie restaurants verderop is. De schijn van concurrentie is een prachtig excuus om in elk restaurant een hogere prijs voor een bepaald gerecht te vragen, terwijl alles uit dezelfde pan komt. 

We werden allemaal uitgenodigd door James om boven een drankje te gaan doen. Ik denk dat het hem opviel dat we naar boven wilden, toen we steeds met de live muziek mee aan het zingen waren. We hebben drankjes gedaan, ik heb voor de verandering verloren met toepen en we hebben meegezongen met de eerste niet valszingende Thai. 

Weer terug beneden bedankte we James. We kregen van hem nog een soort koekje en zeiden de slapende kat op tafel gedag. 

Toen de avond voorbij was, liepen we weer langs het pad, met uitkijk over de zee, terug naar ons resort. Mom’s Kitchen ligt midden in een heel kort druk straatje van barretjes en restaurantjes die blijkbaar allemaal bij elkaar horen. De ligging is prachtig,

Maar zorgt er wel voor dat het maar de vraag is of je citroen in je lemon juice krijgt. Het ligt aan de bevoorrading van het vasteland of dat jij extra komkommer bij je eten krijgt om je mond te blussen als je weer eens een groene peper aanzag voor groene paprika. Zo zijn er nog wel meer voorbeelden, maar met de spullen die Mom’s Kitchen wel heeft, kunnen ze heel wat. Goed gedaan Mom, bedankt James. Ik hoop dat je het gezellig vond om met ons op de foto te gaan. Je keek zo raar toen ik het vroeg.