Sex on the Phi Phi Island

Het is niet omdat ik lui begin te worden en daarom niet meer dagelijks post. Het is juist omdat we zoveel doen, dat posten tussendoor onmogelijk is. 

Op dit moment schrijf ik op Karbi AirPort. We zitten in een restaurant een veel te dure clubsandwich te eten. 

*flashback* 

De afgelopen twee dagen begonnen we onze dagen door te ontbijten in iets wat op een belachelijk grote schoolkantine leek.

Toen we de dag van de bootreis overleefd hadden, kon ik die volgende dag ananas pas weer normaal aankijken. Op dit moment is de relatie tussen mij en ananas weer volledig hersteld, maar vanochtend voor onze bootreis vanaf Phi Phi vertrouwde ik het gele fruit toch niet helemaal.

Phi Phi heeft prachtige stranden en bij ons hotel zat een mooi zwembad, dus daar hebben we gebruik van gemaakt. Ons hotel stond aan de rand van Phi Phi temidden van twee stranden. Het duurde lang, maar het is gelukt. Ik ben over mijn gehele rug en onderbenen verbrand. Het leverd prachtige asymmetrische strepen op mijn rug en nog meer gestaar wanneer we door de stad liepen. 

Jana en ik zijn gaan winkelen. Of nouja, winkelen, eerder elke winkel binnenlopen, de prijs vragen, onderhandelen en dan ‘alsof het je niks uitmaakt en je het niet met de prijs eens bent’ weglopen. We hebben uiteindelijk alleen loempia’s gekocht.

Tijdens het winkelen hebben we Phi Phi een beetje kunnen verkennen. Wat opviel is de hoeveelheid verbouwingen die worden gedaan. Er staan al veel luxe, westers uitziende gebouwen, maar het worden er duidelijk nog meer. Ik ben bang dat Phi Phi over 5 jaar voor ons niet meer herkenbaar zal zijn. Persoonlijk vinden wij het een beetje zonde, want het haalt de charme van de rieten bamboe huisjes, de aftandse eettentjes en de marktkraampjes weg. Door al het verbouwen worden er ook veel ijzeren karretjes met stenen en andere bouwmaterialen rond geduwd. Als je achter je: ‘Jip, Jip’ te horen krijgt, kan je maar beter aan de zijkant van de weg gaan staan om ze er langs te laten. Met vijf man en een kar met betonblokken erop komen ze langs je rennen. Je wil het risico niet nemen voor ze te blijven lopen, want je kan niet ver rennen op een eiland als die Thaise mannetjes door jou schuld die betonblokken van een heuvel laten flikkeren.

Die avond zijn we, wat een verrassing, uiteten gegaan. Zoals op wel meer plekken zagen we ook vanavond een vuurshow. Het regende zo hard dat het restaurant tegenover ons, super efficiënt, de vuurwerkshow naar binnen had verplaatst. Met brandende fakkels die rondgeslingerd werden was de brandveiligheid top geregeld. Tussen het rieten dak met lange gordijnen eraan en de vuurgooier, zat wel 30 centimeter. Tussen de eerste rij meiden met lange wimpers en haren zat wel 50 cm dus het verliep gladjes. Als er iets mis zou gaan was het water toch niet ver weg. 

Phi Phi is kennelijk een uitgaanseiland. Daar kwamen we na de eerste nacht al achter. Rond een uur of 4/5 is het blijkbaar happy hour op de gang van ons hotel. Het lijkt wel of heel Engeland tegelijk Phi Phi bezoekt en de afterparty voor onze hotelkamer wordt gehouden. Jana en ik gingen vanavond daarom maar meedoen. We zijn uitgenodigd door de groep van 21 meiden om met hun te gaan feesten. 

We hadden al snel door dat het hier blijkbaar gewoonlijk is om schaars gekleed een emmer vol met halfgare cocktail te zuipen om dan vervolgens dronken op een hotelkamer te eindigen die niet van jezelf is. 

Jana en ik hadden onszelf, duidelijk terecht, iets meer highclass ingeschat en hadden gezworen niet uit een bak met handvaten en zes verschillende rietjes te drinken. Het bleek lastiger dan gedacht, want aangeboden krijg je het van iedereen binnen een straal van 2 meter. Vooral een stel Nederlandse jongen die we hadden leren kennen vroegen ons om de 10 seconde wat we wilde drinken. De 1000 Bath die ik in mijn portemonnee meehad, bleek erg overbodig.

Toen de laatste meid van de 21 een jongen had gevonden om mee naar huis te gaan, leek het voor ons ook wel tijd om een beetje slaap te gaan pakken.

We lagen net in ons bed toen happy hour op de gang begon. Voor onze deur lag een Engelse meid niet echt zachtjes te janken. Toen Martha uit de kamer tegenover ons kwam aanzetten met de woorden: ‘Romy waarom huil je?’. Maar hey! IT wasn’t me. Dus Jana en ik staken ons hoofd uit de deur en zwaaide even geruststellend naar de overkant. Die meid is verder getroost door de buurjongen en wij hebben geslapen als roosjes.

------------------------------------------------------

In de schoolkantine die ochtend erop deelden Jana en ik de sterke verhalen die we van alle Engelse meiden hebben kunnen meemaken. De rest van dag 3 op Phi Phi hebben we gespendeerd door onszelf te verplaatsen tussen strand 1, strand 2 en het zwembad. Op strand 1 ging de zee steeds verder van het strand weg. Na een tijdje moest je langs alle boten lopen. Deze lagen allemaal op het droge. Op strand 2 was de zee vanaf het strand meteen al diep ter hoogte van mijn navel. De stranden lagen 100 meter van elkaar af met ons hotel er tussenin dus dat was wel grappig om te zien. Bij het zwembad liggen was voor ons van korte duur. Toen de jongeren eindelijk uit hun nest kwamen rond 3 uur, lag er één rond half 4 in het zwembad te kotsen. Dan ben je erg snel klaar met zwemmen kan ik je vertellen. 

‘S avonds zijn we opzoek gegaan naar een leuk restaurant. Dat ging erg soepel want we verdwaalden een beetje. Als wij verdwalen gaan er altijd dingen goed, want zo ook nu kwamen we uit bij een super leuk lokaal restaurant. Geen toerist te bekennen en heerlijk gegeten. 

Dit was alweer onze laatste avond op Phi Phi. We zeggen gedag tegen de prachtige stranden. Het is leuk om te zien hoe de eilanden die we tot nu toe al hebben bezocht zo erg van elkaar verschillen. Nog een nacht en dan gaan we weer terug met de boot. We zullen wel moeten zwemmen is net te ver. Ik heb het overwogen. 

We konden party Phi Phi Island niet eerder verlaten zonder dat we echt een goede cocktail ophadden en wel het liefst in een glas. Na wat zoeken is het gelukt en hebben we deze avond goed afgesloten met een ‘Sex on the Phi Phi Island’.