Tubkaek beach Krabi

Een dag uit het leven van Romy de reisleidster: 

In de ochtend wordt je gewekt door je allerliefste tante die opgewekt van alles wil doen. Je schuifelt naar het ontbijt met een lang shirt en een paar slippers aan. Zonder iets te zeggen staar je voor je uit terwijl je tafelgenoten allang wakker zijn en de komende dag bespreken. Martha vraag wat je wil eten en noemt verschillende opties op. Als reactie knik je een beetje en hoop je dat de je op het juiste moment knikte. De keuze van ontbijt is het nog niet waard om iets te zeggen. Wanneer je van binnen ook echt wakker bent geworden door de geur van verse eieren en ham, doe je ook maar mee met het tafelgesprek. Je zorgt dat de knoop van de discussie wordt doorgehakt. We gaan vandaag naar een ander strand zoeken, gewoon om te kunnen scooteren en weer een nieuw stukje zee te zien. Je denkt dat het blauwer is aan de andere kant van het eiland, net als dat het gras bij de buren thuis ook groener is. 

Na het ontbijt schiet je je hut in om je als een gek in te smeren. Je hebt namelijk de meeste zonnebrand crème nodig en je weet dat je de sloomste bent van de vier. Je stelt de TomTom in. Je klikt een plaatsje aan waarbij je veel water ziet en hoopt dat daar een strandje is. Als je uit de hut stapt en ziet dat iedereen al klaar is en jij nog je scooter sleutel bent vergeten, schreeuw jij dat je zo langzaam was omdat je bezig was met het instellen van de TomTom. 

Jij rijdt nu al een tijdje voorop en Martha rijdt nog steeds op een veilige afstand met een veilige snelheid achter je. Je wilt het liefst 100 rijden, maar dat gaat hem niet worden zonder dat je familie achter je zit te toeteren. Langzaam voer je de snelheid steeds met een paar kilometer op. Ze trapt er niet in. De rest van de rit geniet je dan maar van het uitzicht en droom je dat je op een motor rijd. 

‘Kom op Room loop jij even naar binnen.’ Dat is wat Martha tegen je zegt als je voor een belachelijk chique resort staat en de weg langs het strand ophoud. Daar ga je dan met je goede gedrag. Lief lachend loop je langs alle bewaking. Je loopt recht op een belachelijk grote waterval af, beseft dat dat niet de weg richting het strand is en maakt een nonchalant rondje. Lief lachend loop je langs de schoonmakers, langs het restaurant personeel en de masseurs. Je hebt het gevonden een prachtig privé strandje. Met je neus in de wind loop je terug om de anderen te halen. 

Nog een keer loop je samen met de anderen met precies dezelfde aanpak door het resort. Met een brutale attitude van: Ik hoor hier, kom je een heel eind. 50 meter om precies te zijn, want dat is de afstand die je hebt moeten afleggen om bij het privé strand uit te komen. Het water bleek niet blauwer en het strandje deed zeker niet onder voor het strandje van een aantal dagen terug, maar het feit dat je illegaal door een resort liep maakte alles blauwer en mooier.

Eindelijk je boek is uit. Wat was dat een kinderachtig roteind. Jana zit voor jou verbazing ook te lezen. Ome Erwin zit nog steeds aan zijn spelletje. Martha staat te bellen en te lachen met Tante Sonja. Tante Sonja als je dit lees Love you lottie. 

Als Ome Erwin eindelijk roept dat hij zijn record verbeterd heeft, je schouders licht roze zien en je haar zo goed als touw is geworden pak je de spullen in en verzamel je de tourgroep weer bij elkaar. 

Zoals een echte reisleidster dat doet zet je je tourgroep weer veilig bij de bamboohutjes af. 

‘Kom op Room vraag jij even aan die jongen of al het eten tegelijk kan komen.’ Daar ga je dan met je goede gedrag. Je stapt in het ‘’restaurant’’ op een aantal Thaise jongens af, om aan te geven dat alle gerechten tegelijk geserveerd moeten worden. Ze snappen het niet en vragen me te wachten. Ik vraag een van de jongens die is blijven staan of hij Engels kan en zegt bijna onverstaanbaar: ‘a lietel biet’. Ze hebben iemand gehaald die blijkbaar wèl Engels kan, maar die staart je eigenlijk ook vol ongeloof aan. Je steekt je duimen op en gaat weer terug naar de tafel. 

‘Snappen ze het?’ Wordt er gevraagd. ‘Natuurlijk’ zeg je dan. 

Tijdens het eten probeer je samen met Jana de gekste gerechten uit en hoop je dat de volgende hap wat minder je bek zal verbranden. Niemand klaagt over de mate van pittigheid, want onze moeder heeft geen opgevers grootgebracht. 

Het is avond. Je ligt op je bed en probeert op een soort van komische manier een beschrijving van je dag te maken. Het is je gelukt. Je hebt een dag waarop je 90% van de tijd hebt geslapen en gelezen in de schaduw van een boom toch nog soort van interessant gemaakt om te lezen.