Walking street Pattaya
We werden vanochtend twee keer afgezet. De eerste keer bij de pier met de tuktuk. De tweede keer door aan ons trippel het bedrag te vragen dan gewoonlijk voor die tuktuk.
We moesten een boot hebben om van het eiland te komen. Om een boot te regelen kom je in een soort vertrekhal waar meerdere loketjes staan. Voor deze, met reclame volgeplakte, loketjes staan mensen te wuiven en te schreeuwen om de aandacht van toeristen te trekken. We hadden besloten dat we met een speedboot wilde, omdat we geen zin hadden weer een uur over die zee te sjokken met onze belachelijk zwakke magen. Daarnaast konden we dan weer een nieuw vervoersmiddel van onze enorme lijst afstrepen.
Vliegtuig
Taxi
Skytrain
Longtail
Bus
Metro
Tuktuk
Auto
Scooter
Ferry
Zijspan brommer
Trein
Slaaptrein
Boot
Minivan
Speedboot
Helicopter
Skateboard
Ondanks de enorme hoeveelheid aanbod die wij hadden om uit te kiezen, koos de vrouw van ons loketje ervoor onvriendelijk tegen ons te doen en werd er weer een poging gedaan om ons te veel te laten betalen.
Waar haalt ze het lef vandaan. Deze vrouw kwam ter hoogte van Martha’s schouders. Had de breedte van een twijgje en de houding van een opgefokte pitbull. Ze stond in het Thais naar ons te blèren toen we haar prijs niet accepteerde. We hebben het loketje ernaast geprobeerd die natuurlijk vriendjes was met haar, maarja zwemmend vanaf het eiland komen is nog steeds te ver.
‘800 bath’ zei deze man. ‘10 minutes’ zei deze man. ‘Speed, speed, fast’ zei deze man en ondanks dat je hier alles met een korreltje zout mag nemen als iemand hier ook maar ‘iets’ zegt hebben we het maar gedaan.
Het bleek dat deze man ons toch wel zuiver zout verkocht, want HARD dat dit bootje ging. De boot klapte op het water, sneed door de golven en binnen no time stonden we weer op het vaste land. Dit ritje was al een attractie op zichzelf.
Speedboot
Voorkennis over de taxiregelingen in dit land is vereist om verder te lezen, dus bij deze: Taxi,s, TukTuk’s en zijspan brommers staan op elke hoek van de straat. De chauffeurs roepen, fluiten of zwaaien naar je om je aandacht maar te trekken. Een blanke huid, een camera of iets anders dat kan verraden dat je een duidelijk hulpeloze toerist bent, kan ervoor zorgen dat er een taxi-alarm wordt getriggerd en dat je op je route wordt gestalkt en nagetoeterd tot aan je bestemming.
Maar, zoals dat bij alles is, konden we er nú natuurlijk geen vinden. Zoals dat ook bij de boten gaat, zijn er ook overal taxiloketjes. Er werd ons gezegd dat alles vol was. Alles was al onderweg en de uber die we toegewezen kregen was te klein voor ons in combinatie met onze bagage. De Chinezen groepen waren ons voor geweest.
We zochten ons geluk langs de kant van de weg en zijn gaan lopen. Martha was het er niet mee eens, toen we uiteindelijk bij de volgende pier aankwamen en we te horen kregen dat we een uur moesten wachten op de toenaderende, overprijsde taxi. Zoals gewoonlijk was Martha alleen aan het onderhandelen en hield de rest van ons, ons van de domme.
Al de regelbureautjes wilde met ‘madame’ praten, want zij hadden ook al snel door dat madame bepaald over hoeveel wij gaan betalen en over of wij gaan instappen. Op onze reis weten wij duidelijk onze taken en Martha is de afding-koningin.
Uit de volgende actie bleek maar weer waarom zij niet snel van haar troon verstoten ging worden. Deze vrouw is naar de straat gelopen om mensen aan te houden. Ze heeft het gepresteerd om ten eerste de grootste taxi ooit te regelen voor 200 bath minder dan dat elk loketje ervoor vroeg. Daarnaast werden we niet in centrum Pattaya afgezet, maar voor de deur van ons hotel.
Met deze laatste taxi zijn we toen gelukkig op de goede manier afgezet.
De magische tijd van de dag was weer aangebroken, etenstijd. We zijn gaan lunchen in een tentje om de hoek. Daar zijn we weer herinnerd aan de Thaise vriendelijkheid die we op Koh Samed niet waren tegengekomen.
Sinds dag 1 bestellen we al ‘lemon Juice’ omdat dat handgemaakt wordt en het in Nederland niet zò lekker te krijgen is. Alleen hier hadden ze, zoals in onze ergste nachtmerries, alleen blikjes. Nadat we een gesprek gedeeltelijk Thais, Engels en in handgebaren voerde met de serveerster zei ze dat ze voor ons zelfgemaakte lemon juice ging proberen te maken. Na een tijdje ging ik, brutaal, een kijkje nemen waar het bleef. Stonden ze daar met z’n 6e, een aantal serveersters, de eigenaresse en de buurvrouw, in een ‘keuken’ gebogen over een tafel van verschillende drankjes. Ze stonden allemaal te proeven of de lemon juice goed genoeg was. Martha en ik zijn mee gaan kijken om achter het recept te komen. De lekkerste lemon juice was het niet, maar wel met liefde gemaakt.
Ons resort/hotel heeft een prachtig zwembad. Deze hebben we meteen maar even uitgeprobeerd.
Om deze middag de afwezigheid van de zon te compenseren en om die magische tijd weer goed te besteden zijn we naar de beruchte plek in Pattaya gegaan: Walking Street. Na verschillende sterke verhalen van Ome Erwin en Martha, waren Jana en ik toch wel heel nieuwsgierig naar deze straat.
De weg naar Walking Street is langs een prachtige boulevard. Aan de ene kant strand, aan de andere kant luxe hotels, winkelcentra en restaurants met daartussen de Thaise marktjes, plasticstoelen foodcourts en massage plekken.
Nadat we Ome Erwin naar wat vrouwen winkels hadden gesleurd en hij bijna op het punt stond zijn lot voor de rest van de avond te accepteren, kregen wij (de meiden) toch ook wel honger. We hebben de meest aftandse stoeltjes uitgekozen en zijn daar gaan zitten. komt die weer: BESTE. Pad Thai. OOIT. Mijn gebruik van CAPSLOCK zegt al genoeg over de kwaliteit van het eten. We zijn het er allemaal over eens, dat het beste eten het goedkoopst is. Wanneer je niet lekker zit, zal je heerlijk eten.
Op de boulevard richting Walking Street kwamen we steeds meer meiden tegen. Deze meiden wachten op hun prins op het witte paard, maar worden teleurgesteld en meegenomen door voornamelijk Indiërs. Deze meiden zijn alleen echt geen opgevers, want ze staan er de dag erna gewoon weer.
Walking Street was een gekkenhuis. We werden omringt door de stripclubs, ladyboy’s, hoerenhuizen en pingpong shows. Ben je een 17 jarig meisje zoals Jana, maakt niet uit. Ze nodigen je gewoon uit om een pingpongshow bij te komen wonen en om te kijken naar Thaise vrouwen en meisjes die soms nog jonger zijn dan zij zelf.
Als je daar loopt als toerist en een kijkje komt nemen in het nachtleven van Pattaya, gebeurd er niet zoveel schrikwekkends. Wij hebben onszelf daar best vermaakt. We hadden eindelijk een Macdonalds gevonden die ‘s nachts nog wel ijs verkocht en hebben een kijkje genomen in de keuken van vier vrouwen die in deze drukke straat een straat restaurant runnen. Het is verbazing wekkend hoe deze vrouwen met vriendelijkheid, lol en tempo het eten op tafel van de gasten krijgen. Gasten die voornamelijk uit niet zo schone mannen bestaan. Ik kon het niet laten even tegen ze te zeggen hoe cool wij ze vonden. Volgens mij waardeerde ze het wel.
We hebben de hele straat afgelopen, want ja, we gaan voor de volledige ervaring. Verbaast was ik het meest over de grote vissenkommen, die boven de straat hingen, waar vrouwen in aan het dansen waren om maar aandacht te trekken voor de club daaronder.
De korte afstand tussen hen die in die etalage staan te bukken en ik die als toerist een dagje op bezoek kom is alleen een stuk glas en vijf meter. Het leven van een jonge vrouw kan op zoveel manieren beïnvloed worden en dat zal niet altijd gebaseerd zijn op keuzes. Ik geloof dat het lijntje tussen mijn wereld en dat van hun schrikwekkend dun is. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat ik aan de goede kant van het glas sta.
We moesten een boot hebben om van het eiland te komen. Om een boot te regelen kom je in een soort vertrekhal waar meerdere loketjes staan. Voor deze, met reclame volgeplakte, loketjes staan mensen te wuiven en te schreeuwen om de aandacht van toeristen te trekken. We hadden besloten dat we met een speedboot wilde, omdat we geen zin hadden weer een uur over die zee te sjokken met onze belachelijk zwakke magen. Daarnaast konden we dan weer een nieuw vervoersmiddel van onze enorme lijst afstrepen.
Vliegtuig
Taxi
Skytrain
Longtail
Bus
Metro
Tuktuk
Auto
Scooter
Ferry
Zijspan brommer
Trein
Slaaptrein
Boot
Minivan
Speedboot
Helicopter
Skateboard
Ondanks de enorme hoeveelheid aanbod die wij hadden om uit te kiezen, koos de vrouw van ons loketje ervoor onvriendelijk tegen ons te doen en werd er weer een poging gedaan om ons te veel te laten betalen.
Waar haalt ze het lef vandaan. Deze vrouw kwam ter hoogte van Martha’s schouders. Had de breedte van een twijgje en de houding van een opgefokte pitbull. Ze stond in het Thais naar ons te blèren toen we haar prijs niet accepteerde. We hebben het loketje ernaast geprobeerd die natuurlijk vriendjes was met haar, maarja zwemmend vanaf het eiland komen is nog steeds te ver.
‘800 bath’ zei deze man. ‘10 minutes’ zei deze man. ‘Speed, speed, fast’ zei deze man en ondanks dat je hier alles met een korreltje zout mag nemen als iemand hier ook maar ‘iets’ zegt hebben we het maar gedaan.
Het bleek dat deze man ons toch wel zuiver zout verkocht, want HARD dat dit bootje ging. De boot klapte op het water, sneed door de golven en binnen no time stonden we weer op het vaste land. Dit ritje was al een attractie op zichzelf.
Speedboot
Voorkennis over de taxiregelingen in dit land is vereist om verder te lezen, dus bij deze: Taxi,s, TukTuk’s en zijspan brommers staan op elke hoek van de straat. De chauffeurs roepen, fluiten of zwaaien naar je om je aandacht maar te trekken. Een blanke huid, een camera of iets anders dat kan verraden dat je een duidelijk hulpeloze toerist bent, kan ervoor zorgen dat er een taxi-alarm wordt getriggerd en dat je op je route wordt gestalkt en nagetoeterd tot aan je bestemming.
Maar, zoals dat bij alles is, konden we er nú natuurlijk geen vinden. Zoals dat ook bij de boten gaat, zijn er ook overal taxiloketjes. Er werd ons gezegd dat alles vol was. Alles was al onderweg en de uber die we toegewezen kregen was te klein voor ons in combinatie met onze bagage. De Chinezen groepen waren ons voor geweest.
We zochten ons geluk langs de kant van de weg en zijn gaan lopen. Martha was het er niet mee eens, toen we uiteindelijk bij de volgende pier aankwamen en we te horen kregen dat we een uur moesten wachten op de toenaderende, overprijsde taxi. Zoals gewoonlijk was Martha alleen aan het onderhandelen en hield de rest van ons, ons van de domme.
Al de regelbureautjes wilde met ‘madame’ praten, want zij hadden ook al snel door dat madame bepaald over hoeveel wij gaan betalen en over of wij gaan instappen. Op onze reis weten wij duidelijk onze taken en Martha is de afding-koningin.
Uit de volgende actie bleek maar weer waarom zij niet snel van haar troon verstoten ging worden. Deze vrouw is naar de straat gelopen om mensen aan te houden. Ze heeft het gepresteerd om ten eerste de grootste taxi ooit te regelen voor 200 bath minder dan dat elk loketje ervoor vroeg. Daarnaast werden we niet in centrum Pattaya afgezet, maar voor de deur van ons hotel.
Met deze laatste taxi zijn we toen gelukkig op de goede manier afgezet.
De magische tijd van de dag was weer aangebroken, etenstijd. We zijn gaan lunchen in een tentje om de hoek. Daar zijn we weer herinnerd aan de Thaise vriendelijkheid die we op Koh Samed niet waren tegengekomen.
Sinds dag 1 bestellen we al ‘lemon Juice’ omdat dat handgemaakt wordt en het in Nederland niet zò lekker te krijgen is. Alleen hier hadden ze, zoals in onze ergste nachtmerries, alleen blikjes. Nadat we een gesprek gedeeltelijk Thais, Engels en in handgebaren voerde met de serveerster zei ze dat ze voor ons zelfgemaakte lemon juice ging proberen te maken. Na een tijdje ging ik, brutaal, een kijkje nemen waar het bleef. Stonden ze daar met z’n 6e, een aantal serveersters, de eigenaresse en de buurvrouw, in een ‘keuken’ gebogen over een tafel van verschillende drankjes. Ze stonden allemaal te proeven of de lemon juice goed genoeg was. Martha en ik zijn mee gaan kijken om achter het recept te komen. De lekkerste lemon juice was het niet, maar wel met liefde gemaakt.
Ons resort/hotel heeft een prachtig zwembad. Deze hebben we meteen maar even uitgeprobeerd.
Om deze middag de afwezigheid van de zon te compenseren en om die magische tijd weer goed te besteden zijn we naar de beruchte plek in Pattaya gegaan: Walking Street. Na verschillende sterke verhalen van Ome Erwin en Martha, waren Jana en ik toch wel heel nieuwsgierig naar deze straat.
De weg naar Walking Street is langs een prachtige boulevard. Aan de ene kant strand, aan de andere kant luxe hotels, winkelcentra en restaurants met daartussen de Thaise marktjes, plasticstoelen foodcourts en massage plekken.
Nadat we Ome Erwin naar wat vrouwen winkels hadden gesleurd en hij bijna op het punt stond zijn lot voor de rest van de avond te accepteren, kregen wij (de meiden) toch ook wel honger. We hebben de meest aftandse stoeltjes uitgekozen en zijn daar gaan zitten. komt die weer: BESTE. Pad Thai. OOIT. Mijn gebruik van CAPSLOCK zegt al genoeg over de kwaliteit van het eten. We zijn het er allemaal over eens, dat het beste eten het goedkoopst is. Wanneer je niet lekker zit, zal je heerlijk eten.
Op de boulevard richting Walking Street kwamen we steeds meer meiden tegen. Deze meiden wachten op hun prins op het witte paard, maar worden teleurgesteld en meegenomen door voornamelijk Indiërs. Deze meiden zijn alleen echt geen opgevers, want ze staan er de dag erna gewoon weer.
Walking Street was een gekkenhuis. We werden omringt door de stripclubs, ladyboy’s, hoerenhuizen en pingpong shows. Ben je een 17 jarig meisje zoals Jana, maakt niet uit. Ze nodigen je gewoon uit om een pingpongshow bij te komen wonen en om te kijken naar Thaise vrouwen en meisjes die soms nog jonger zijn dan zij zelf.
Als je daar loopt als toerist en een kijkje komt nemen in het nachtleven van Pattaya, gebeurd er niet zoveel schrikwekkends. Wij hebben onszelf daar best vermaakt. We hadden eindelijk een Macdonalds gevonden die ‘s nachts nog wel ijs verkocht en hebben een kijkje genomen in de keuken van vier vrouwen die in deze drukke straat een straat restaurant runnen. Het is verbazing wekkend hoe deze vrouwen met vriendelijkheid, lol en tempo het eten op tafel van de gasten krijgen. Gasten die voornamelijk uit niet zo schone mannen bestaan. Ik kon het niet laten even tegen ze te zeggen hoe cool wij ze vonden. Volgens mij waardeerde ze het wel.
We hebben de hele straat afgelopen, want ja, we gaan voor de volledige ervaring. Verbaast was ik het meest over de grote vissenkommen, die boven de straat hingen, waar vrouwen in aan het dansen waren om maar aandacht te trekken voor de club daaronder.
De korte afstand tussen hen die in die etalage staan te bukken en ik die als toerist een dagje op bezoek kom is alleen een stuk glas en vijf meter. Het leven van een jonge vrouw kan op zoveel manieren beïnvloed worden en dat zal niet altijd gebaseerd zijn op keuzes. Ik geloof dat het lijntje tussen mijn wereld en dat van hun schrikwekkend dun is. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat ik aan de goede kant van het glas sta.
Reacties
Een reactie posten